Powszechnie znanym skutkiem ekspozycji na hałas jest uszkodzenie słuchu. Tymczasem hałas wywołuje różnorodne zmiany zdrowotne pozasłuchowe. Obniża sprawność psychiczną, satysfakcję z pracy, przyczynia się do wypadków, zmniejsza efektywność pracy.
Hałasem infradźwiękowym nazywa się „mieszaninę” hałasu o częstotliwościach poddźwiękowych, mieszczących się w granicach od 2 do 20 Hz oraz hałasu o niskich częstotliwościach słyszalnych. Obecnie coraz częściej używa się pojęcia „hałas niskoczęstotliwościowy”, mieszczący się w zakresie częstotliwości 10 – 250 Hz.
Infradźwięki są odbierane przez organizm drogą słuchową i przez receptory czucia wibracji. Progi tej percepcji znajdują się o 20 ÷ 30 dB wyżej niż progi słyszenia, zależy to głównie od poziomu ciśnienia akustycznego – „siły” dźwięku.
Gdy poziom ciśnienia akustycznego przekracza wartość 140 dB, infradźwięki mogą powodować trwałe zmiany w organizmie. Występuje zjawisko rezonansu struktur i narządów wewnętrznych organizmu, subiektywnie odczuwane już od 100 dB jako nieprzyjemne uczucie wewnętrznego wibrowania. Jest to obok ucisku w uszach najczęstszy objaw stwierdzany przez osoby narażone na infradźwięki.
Pracownicy narażeni na hałas zapadają częściej na schorzenia układu krążenia, częściej mają problemy z narządem równowagi, chorobą nadciśnieniową i chorobą wrzodową żołądka. Hałas infradźwiękowy ma wpływ na pogorszenie sprawności psychofizycznej pracowników, powoduje uczucie zmęczenia, zmniejsza czujność i ostrość widzenia, może być przyczyną senności i zasypiania.
Głównym źródłem hałasu infradźwiękowego w środowisku pracy są niskoobrotowe sprężarki, wentylatory, silniki spalinowe, młyny, kotły parowe, łukowe piece elektryczne oraz urządzenia odlewnicze takie jak formierki i kraty wstrząsowe.
Dowiedz się więcej o zarządzaniu zdrowiem w przedsiębiorstwie
Zadaj pytanie naszym ekspertom
